တစ်ခါတုန်းက ခြင်္သေ့ တစ်ကောင်ဟာရေစပ်မှာ ရေသာက်နေတဲ့သမင်တစ်ကောင်ကို လိုက်ရင်းလွတ်သွားတယ်။ ဒါကို ကောင်းကင်မှာ ဝဲနေတဲ့ သိန်းငှက်ကမြင်တော့ ခြင်္သေ့ကိုပြောတယ်။ဒီမှာ အဆွေ.. အဆွေမှာ ကြံ့ခိုင်သန်စွမ်းတဲ့ ခြေတွေလက်တွေရှိတယ်။ ပြည့်ဝတဲ့ ခွန်အားတွေရှိတယ်။ အစွမ်းထက်လှတဲ့ ခြေသည်း လက်သည်းတွေရှိတယ်။ဒါပေမယ့် ကျုပ်လိုမပျံသန်းနိုင်တော့ခုလိုမျက်ခြေပြတ်သွားတဲ့ သား ကောင်ကိုအဆွေ ရှာမတွေ့တော့ဖူးပေါ့..။ကျုပ်ဆို ခဏလေး ကောင်းကင်ပေါ်ဝဲလိုက်တာနဲ့ သားကောင်ကိုမြင်နိုင်စွမ်းရှိတယ်။ ခြင်္သေ့က ဘာမှမပြောပဲ ရေထဲဆင်းသွားတယ်။အဆွေသိန်းငှက် ကျုပ်လို ရေထဲ ဆင်းပြပါဆိုတော့ သိန်းငှက်က ပြောတယ် ကျုပ် ရေနေသတ္တဝါမဟုတ်ပါဘူး။
ကျုပ်အတောင်တွေ ရေစိုသွားရင် ပျံသန်းရခက်တယ်။ ခြင်္သေ့က ပြန်ပြောတယ်..ဒီ သဘောတရားကို သိရင်ရပြီ အဆွေသိန်းငှက်လောကမှာ အလွယ်ကူဆုံးကသူတပါးရဲ့ အပြစ်ကို ကြည့်တတ်ခြင်းဖြစ်ပြီးအခက်ခဲဆုံးက ကိုယ့်ကိုယ်ကို နားလည်ခြင်းဖြစ်တယ်။ တချို့ က သူတပါးရဲ့အပြစ်နဲ့အားနည်းချက်ကိုသိတယ်။ ကိုယ့်ရဲ့အားနည်းချက် အပြစ်ကိုမေ့နေကြတယ်။ တချို့က သူ့တပါးရဲ့ စွမ်းအင်ကို အားကျကြတယ်။ ကိုယ့်ရဲ့ လုပ်နိုင်စွမ်းအားကို လျစ်လျူရှု ထားကြတယ်။ ကျုပ်က တောဘုရင် ခြင်္သေ့.. ဒါပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့ လည်ဆံမွှေးထဲက သန်းကိုကျုပ်မနိုင်ဘူး..ဘဝမှာ တခါတလေ ကိုယ့်ရဲ့အားနည်းချက်ကိုသိသော်ငြားလည်း ဖြည့်ဆည်းရန်ခက်တယ်။ အဆွေသိန်းငှက်ပြောသလိုပေါ့ ကျုပ်သာ ခင်ဗျားလို ပျံသန်းနိုင်ရင်တောဘုရင်ဘယ်ဟုတ်တော့မလဲဗျာ။ စာဖတ်သူတို့ အတွေးတစ်ခုခုရပါစေ..။
Credit – ဘာမထီဘွား အတွေးစာစုလေးများ
[zawgyi]
တစ္ခါတုန္းက ျခေသၤ့ တစ္ေကာင္ဟာေရစပ္မွာ ေရသာက္ေနတဲ့သမင္တစ္ေကာင္ကို လိုက္ရင္းလြတ္သြားတယ္။ ဒါကို ေကာင္းကင္မွာ ဝဲေနတဲ့ သိန္းငွက္ကျမင္ေတာ့ ျခေသၤ့ကိုေျပာတယ္။ဒီမွာ အေဆြ.. အေဆြမွာ ႀကံ့ခိုင္သန္စြမ္းတဲ့ ေျခေတြလက္ေတြရွိတယ္။ ျပည့္ဝတဲ့ ခြန္အားေတြရွိတယ္။ အစြမ္းထက္လွတဲ့ ေျခသည္း လက္သည္းေတြရွိတယ္။ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္လိုမပ်ံသန္းႏိုင္ေတာ့ခုလိုမ်က္ေျချပတ္သြားတဲ့ သား ေကာင္ကိုအေဆြ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဖူးေပါ့..။က်ဳပ္ဆို ခဏေလး ေကာင္းကင္ေပၚဝဲလိုက္တာနဲ႔ သားေကာင္ကိုျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ျခေသၤ့က ဘာမွမေျပာပဲ ေရထဲဆင္းသြားတယ္။အေဆြသိန္းငွက္ က်ဳပ္လို ေရထဲ ဆင္းျပပါဆိုေတာ့ သိန္းငွက္က ေျပာတယ္ က်ဳပ္ ေရေနသတၱဝါမဟုတ္ပါဘူး။က်ဳပ္အေတာင္ေတြ ေရစိုသြားရင္ ပ်ံသန္းရခက္တယ္။ ျခေသၤ့က ျပန္ေျပာတယ္..ဒီ သေဘာတရားကို သိရင္ရၿပီ အေဆြသိန္းငွက္ေလာကမွာ အလြယ္ကူဆုံးကသူတပါးရဲ႕ အျပစ္ကို ၾကည့္တတ္ျခင္းျဖစ္ၿပီးအခက္ခဲဆုံးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားလည္ျခင္းျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ က သူတပါးရဲ႕အျပစ္နဲ႔အားနည္းခ်က္ကိုသိတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ အျပစ္ကိုေမ့ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က သူ႔တပါးရဲ႕ စြမ္းအင္ကို အားက်ၾကတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ႏိုင္စြမ္းအားကို လ်စ္လ်ဴရႈ ထားၾကတယ္။ က်ဳပ္က ေတာဘုရင္ ျခေသၤ့.. ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ရဲ႕ လည္ဆံေမႊးထဲက သန္းကိုက်ဳပ္မႏိုင္ဘူး..ဘဝမွာ တခါတေလ ကိုယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကိုသိေသာ္ျငားလည္း ျဖည့္ဆည္းရန္ခက္တယ္။ အေဆြသိန္းငွက္ေျပာသလိုေပါ့ က်ဳပ္သာ ခင္ဗ်ားလို ပ်ံသန္းႏိုင္ရင္ေတာဘုရင္ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲဗ်ာ။ စာဖတ္သူတို႔ အေတြးတစ္ခုခုရပါေစ..။