တခါတုန်းက အဖိုးအို အတယောက်ဟာ သူရဲ့ မြေးလေးကို မေးတယ်။ “ငါ့မြေး အင်္ဂလိပ်စကား ပြောတတ်လား” “မတတ်ပါဘူး ဖိုးဖိုး၊ သားက ကျောင်းမှ မနေရသေးတာ” “ငါ့မြေး ရှမ်းစကားကို ပြောတတ်လား” “မတတ်ပါဘူး ဖိုးဖိုး၊ သားက ရှမ်းပြည်မှ မသွားဖူးတာ””ငါ့မြေး မွန်စကားကို ပြောတတ်လား””မတတ်ပါဘူး ဖိုးဖိုး၊ သားက မွန်တွေ ကြားမှာ တခါမှ မနေဖူးတာ””ငါ့မြေး ကရင်စကားကို ပြောတတ်လား” “မတတ်ပါဘူး ဖိုးဖိုး၊ သားက ကရင်တွေ ကြားမှ တခါမှ မှ မနေဖူးတာ””အေး ငါ့မြေး မှတ်ထား၊ လောကကြီးမှာ ဘာစကားမှ မတတ် နားမလည်လည်း မျက်နှာငယ်စရာ အကြောင်းမရှိဘူး။
ငါ့မြေး နားလည်ထားဖို့က လူတွေက လူလို ပြောလာတဲ့ လူစကားက အဓိကပဲ။လူတချို့ ဘာသာစကား မြောက်များစွာ ပြောတတ်တယ်။ နားလည်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့တတွေဟာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘဝင်မြင့် တတ်ကြတော့ လူလိုပြောတဲ့ လူစကားကို နားမလည် ကြတော့ဘူး မြေး။ပညာရှိ မရှိ၊ စာတတ် မတတ်က အဓိက မဟုတ်ဘူး။ အဓိက သိထားရမှာက လူကြားမှာနေ လူလိုပြောတဲ့ လူစကားတွေပဲ။ဘဝင် မမြင့်မိစေနဲ့ မြေးလေး။ ဘဝင်မြင့် တတ်သွားတဲ့ သူတွေဟာ ကိုယ့်စကားထက် ဘယ်သူ့ စကားကိုမှ အရေးမထား မလေးစားတတ်တော့ဘူး ငါ့မြေး။လူစကားကို လူလို ပြောတတ်ဖို့၊ လူလို နားလည်ဖို့ ငါ့မြေး တသက်လုံး မှတ်ထားနော်”
Credit – မူရင်း
[zawgyi]
တခါတုန္းက အဖိုးအို အတေယာက္ဟာ သူရဲ႕ ေျမးေလးကို ေမးတယ္။ “ငါ့ေျမး အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္လား” “မတတ္ပါဘူး ဖိုးဖိုး၊ သားက ေက်ာင္းမွ မေနရေသးတာ” “ငါ့ေျမး ရွမ္းစကားကို ေျပာတတ္လား” “မတတ္ပါဘူး ဖိုးဖိုး၊ သားက ရွမ္းျပည္မွ မသြားဖူးတာ””ငါ့ေျမး မြန္စကားကို ေျပာတတ္လား””မတတ္ပါဘူး ဖိုးဖိုး၊ သားက မြန္ေတြ ၾကားမွာ တခါမွ မေနဖူးတာ””ငါ့ေျမး ကရင္စကားကို ေျပာတတ္လား” “မတတ္ပါဘူး ဖိုးဖိုး၊ သားက ကရင္ေတြ ၾကားမွ တခါမွ မွ မေနဖူးတာ””ေအး ငါ့ေျမး မွတ္ထား၊ ေလာကႀကီးမွာ ဘာစကားမွ မတတ္ နားမလည္လည္း မ်က္ႏွာငယ္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ငါ့ေျမး နားလည္ထားဖို႔က လူေတြက လူလို ေျပာလာတဲ့ လူစကားက အဓိကပဲ။လူတခ်ိဳ႕ ဘာသာစကား ေျမာက္မ်ားစြာ ေျပာတတ္တယ္။ နားလည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔တေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘဝင္ျမင့္ တတ္ၾကေတာ့ လူလိုေျပာတဲ့ လူစကားကို နားမလည္ ၾကေတာ့ဘူး ေျမး။ပညာရွိ မရွိ၊ စာတတ္ မတတ္က အဓိက မဟုတ္ဘူး။ အဓိက သိထားရမွာက လူၾကားမွာေန လူလိုေျပာတဲ့ လူစကားေတြပဲ။ဘဝင္ မျမင့္မိေစနဲ႔ ေျမးေလး။ ဘဝင္ျမင့္ တတ္သြားတဲ့ သူေတြဟာ ကိုယ့္စကားထက္ ဘယ္သူ႔ စကားကိုမွ အေရးမထား မေလးစားတတ္ေတာ့ဘူး ငါ့ေျမး။လူစကားကို လူလို ေျပာတတ္ဖို႔၊ လူလို နားလည္ဖို႔ ငါ့ေျမး တသက္လုံး မွတ္ထားေနာ္”