တစ်ခါက လူတစ်ယောက်နဲ့ ခြင်္သေ့တစ်ကောင်တို့ဟာ ခရီးအတူတူ သွားကြပါတယ်။ လမ်းခရီးမှာ လူနှင့် ခြင်္သေ့တို့ ဘယ်သူ အင်အားကြီး မားတယ်ဆိုတာကို ငြင်းခုန်လာကြပါတယ်။တစ်နေရာအရောက်မှာတော့ ရုပ်တုတစ်ခုကိုတွေ့ပါတယ်။ လူတစ်ဦးက ခြင်္သေ့ပါးစပ်ကို ဆွဲဖြဲနေတဲ့ရုပ်တုပါ။ ဒါကိုတွေ့တော့ လူက..’တွေ့လား ခြင်္သေ့ဆိုတာ လူတွေလက်ထဲရောက်သွားရင် ဖယောင်းလိုပဲ ပြုသမျှ နုရတာကွ။’
ခြင်္သေ့က အဲဒီရုပ်တုကိုကြည့်ပြီး ဒီလိုပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။’ ဒါက လူတွေထုတဲ့ရုပ်ထုမလို့လေ။ ခြင်္သေ့တွေသာ ရုပ်တု ထုတတ်ရင် ဘယ် လိုပုံထွက်လာမယ် ထင်သလဲ’ လို့ ပြန်မေးလိုက်ပါတယ်။လူ့ဘဝမှာလည်း တူတူပါပဲ။ သူများပြောစကားတိုင်းယုံကြည်နေ ဖို့ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့်အင်အားကို ကိုကိုယ်တိုင်သာ အသိဆုံးဖြစ်ပါတယ်။
credit – original
[zawgyi]
တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္တို႔ဟာ ခရီးအတူတူ သြားၾကပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ လူႏွင့္ ျခေသၤ့တို႔ ဘယ္သူ အင္အားႀကီး မားတယ္ဆိုတာကို ျငင္းခုန္လာၾကပါတယ္။တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ႐ုပ္တုတစ္ခုကိုေတြ႕ပါတယ္။ လူတစ္ဦးက ျခေသၤ့ပါးစပ္ကို ဆြဲၿဖဲေနတဲ့႐ုပ္တုပါ။ ဒါကိုေတြ႕ေတာ့ လူက..’ေတြ႕လား ျခေသၤ့ဆိုတာ လူေတြလက္ထဲေရာက္သြားရင္ ဖေယာင္းလိုပဲ ျပဳသမွ် ႏုရတာကြ။’ျခေသၤ့က အဲဒီ႐ုပ္တုကိုၾကည့္ၿပီး ဒီလိုျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။’ ဒါက လူေတြထုတဲ့႐ုပ္ထုမလို႔ေလ။ ျခေသၤ့ေတြသာ ႐ုပ္တု ထုတတ္ရင္ ဘယ္ လိုပုံထြက္လာမယ္ ထင္သလဲ’ လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။လူ႔ဘဝမွာလည္း တူတူပါပဲ။ သူမ်ားေျပာစကားတိုင္းယုံၾကည္ေန ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္အင္အားကို ကိုကိုယ္တိုင္သာ အသိဆုံးျဖစ္ပါတယ္။